THE GIRL IN THE MUSEUM

Είναι μια απ’ αυτές τις μέρες του χειμώνα που όλα θυμίζουν καλοκαίρι. Κοιτώντας δεξιά, χαζεύουμε το μουσείο της Ακρόπολης και τον ιερό της βράχο και κοιτώντας αριστερά, παρατηρούμε τη λιγοστή κίνηση στην οδό Δημητρακοπούλου και τη θάλασσα στο βάθος του ορίζοντα. Γύρω μας δεκάδες περιποιημένα αθηναϊκά μπαλκονάκια που μόνο να τα ζηλέψει μπορεί κανείς, αλλά δεν τα ζηλεύουμε. Ή τουλάχιστον, δεν τα ζηλεύουμε τώρα, γιατί το μπαλκόνι που βρισκόμαστε είναι εξίσου ζηλευτό. Σχεδόν βγαλμένο από όνειρο.

 

Πλέον, το έχω συνηθίσει. Όταν μπαίνεις στη ζωή της Γεωργίας Ξηρού είναι σαν να μπαίνεις σε μια ταινία. Όποτε θα κανονίσω να τη δω για κάτι συνηθισμένο, εκείνη θα μετατρέψει τη συνάντησή μας σε κάτι ιδιαίτερο. Ό,τι σκέφτεται, πραγματοποιείται. Όποιον θέλει να δει, τον συναντά τυχαία. Και μια σειρά ανεξήγητων ευχάριστων γεγονότων συμβαίνουν όταν είσαι μαζί της. Κάπως έτσι, η συνέντευξη που είχα σκοπό να γίνει στο σπίτι της (στη ζεστή γωνιά που έχει φτιάξει δίπλα στο παράθυρο και παρέα με τον αρχοντικό της γάτο) κατέληξε σε μια από τις σουίτες του Coco-Mat BC.

 

Κάθεται απέναντί μου κρατώντας ένα εσπρεσάκι. Ο διάλογός μας ξεκινά με εμένα να της εξομολογούμαι πως κάθε φορά που βλεπόμαστε, παρατηρώ μικρές θετικές αλλαγές σε εκείνη. Κι αυτό με εμπνέει και με ωθεί να πραγματοποιώ μικρές θετικές αλλαγές και σε εμένα.

 

- Η διαμόρφωση της αισθητικής μας είναι οι επιλογές που αποφασίζουμε να πάρουμε για το πώς θα μας βλέπουν οι άλλοι. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κάποιον άνθρωπο με ωραία αισθητική που να μην είναι γενναιόδωρος ή πρόσχαρος ή φωτεινός. Σπάνια υπάρχουν κακοί εντός εισαγωγικών άνθρωποι με ωραία αισθητική. Και όσο εξελισσόμαστε εμείς ως προσωπικότητες, τόσο εξελίσσεται και η αισθητική μας. (Εξηγεί, μιλώντας καθαρά και σταθερά, λες και διαβάζει σενάριο.)

 

- Πες μου μια απλή συμβουλή που θα έδινες σε κάποιον για να εκφράζει την προσωπική του αισθητική μέσω της εξωτερικής του εμφάνισης, δηλαδή μέσω των ρούχων που επιλέγει να φορέσει. (Τη ρωτάω, σκεπτόμενη πόσο θαυμάζω τον τρόπο που ντύνεται.)

 

- Να μην το σκέφτεται. Εμένα αυτός είναι ο κανόνας μου. Δεν σκέφτομαι τι θα φορέσω ποτέ. Απλά έχεις ένα χρώμα αγαπημένο, αναπόφευκτα η ντουλάπα σου σίγουρα είναι γεμάτη με αυτό το χρώμα, και απλώς δεν το σκέφτεσαι. Οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει ότι τα πιο απλά ρούχα είναι τα πιο ωραία. Η απλότητα σε ένα ντύσιμο δείχνει ότι κάποιος τα έχει καλά με τον εαυτό του. Το πιο ήρεμο, και αυτό που σε κολακεύει και σε αγκαλιάζει, σε κάνει να δείχνεις καλά και να είσαι καλά. 

 

- Και η αισθητική σου στη μουσική; Τι μουσική ακούς; (Οι κλισέ ερωτήσεις δεν είναι κλισέ, όταν δεν γίνονται σε κλισέ ανθρώπους.)

 

- Τα πάντα, ανάλογα με τη διάθεσή μου. Όλη την ημέρα στο σπίτι μου παίζει τζαζ, την αγαπώ πολύ. Μου αρέσει, επίσης, η κλασική μουσική λόγω της δουλειάς μου και οτιδήποτε έχει να κάνει με κλασικά μιούζικαλ. Και αγαπώ πολύ και τους πιο παλιούς Έλληνες καλλιτέχνες, όπως είναι η Μοσχολιού, ο Πάριος, η Χαρούλα Αλεξίου. Μου θυμίζουν την παλιά Αθήνα.

 

(Στο μυαλό μου, το κέντρο της Αθήνας συνδέεται άρρηκτα με τη Γεωργία. Ίσως γιατί γνωρίζω πόσο το αγαπά και πως ξέρει κάθε του δρόμο σαν την παλάμη του χεριού της.)

 

- Πώς ένιωσες όταν επιτέλους μετακόμισες στην Αθήνα πριν λίγο καιρό;

 

- Ήταν συγκλονιστικό αυτό που συνέβη στη ζωή μου, αν και όλοι νόμιζαν πως ήδη ζω στο κέντρο. Με το που ήρθα και έμεινα πράγματι εδώ, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήμουν δεύτερη ημέρα σε αυτό το σπίτι, και με πήραν τηλέφωνο από τον εκδοτικό οίκο που έχω γράψει ένα παραμύθι. Τότε, ήταν η μεγάλη έκθεση βιβλίου που γίνεται κάθε χρόνο στο Ζάππειο και μου λένε “έχουμε φέρει την εικοσάδα των αντιτύπων σου, να έρθεις να την πάρεις”. Ήταν εννέα παρά τέταρτο και στις εννέα ακριβώς έκλειναν. “Προλαβαίνεις;” μου λένε. “Αχ, λέω, συγγνώμη, είμαι πάρα πολύ μακριά, θα σας πάρω τη Δευτέρα”. Και συνειδητοποιώ ότι είμαι μονάχα δύο λεπτά με τα πόδια από το Ζάππειο. Δεν το είχα καταλάβει. Φανταστικό.

 

(Μεταξύ μας, εκτός απ’ τους δρόμους, τα μαγαζιά και τα μουσεία, η Γεωργία ξέρει καλά και τους άντρες της Αθήνας.)

 

- Πώς φαντάζεσαι το ιδανικό πρώτο ραντεβού; (Οι κλισέ ερωτήσεις συνεχίζονται, είπαμε γιατί.)

 

- Σπίτι του (λέει και γελάμε). Όχι, όχι. Πρώτο ραντεβού στη Μεγάλη Βρεταννία και μετά περίπατο στην παλιά πόλη της Αθήνας, στην Πλάκα. 

 

- Στη Μεγάλη Βρεταννία για τι; Πρωινό, μεσημεριανό, δείπνο; (Διψάμε για λεπτομέρειες.)

 

- Αχ μου αρέσει πάρα πολύ ο χειμερινός της κήπος για τσάι στις 16:00, με αυτά τα υπέροχα σκόουνς και την κρεμ φρες. Κι επίσης, είναι πολύ ωραία στην ταράτσα, γιατί βλέπεις την Ακρόπολη, τη Βουλή, το Σύνταγμα. Ναι, μου αρέσει πολύ η Μεγάλη Βρεταννία, είναι ένα ιστορικό μέρος.

 

(Απότομη αλλαγή θέματος, γιατί φαντάζομαι τον συνοδό της στο ραντεβού που περιγράφει.)

 

- Ισχύει το ότι αν έχεις σχέση με καλλιτέχνη, δεν πεθαίνεις ποτέ;

​

- Δεν ξέρω. Θα σου πω σε μερικά χρόνια. Έχω ερωτευτεί καλλιτέχνες και με έχουν ερωτευτεί καλλιτέχνες. Ναι, μπορεί. Τυχεροί είμαστε. 

​

- Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου; (Κάπου εδώ κινδυνεύω να κατηγορηθώ για την πιο κλισέ συνέντευξη στον κόσμο.)

 

- Ο μπαμπάς μου αγχώνεται και με πιέζει να έχω μια σταθερή δουλειά. Αλλά εγώ θα ήθελα να κάνω Χόλιγουντ. (Λέει, σαν να πετά μια βόμβα.) Και συζητάω κάτι. (Η βόμβα εκρήγνυται.) Με ενδιαφέρει πολύ ο κινηματογράφος. Γενικά, με ενδιαφέρει ο πολιτισμός και η τέχνη. Και αν δεν είσαι καλλιτέχνης, δεν μπορείς να προσφέρεις στον πολιτισμό. (Πόσο δίκιο έχει σε αυτή την τελευταία πρόταση.)

 

- Πού θα πηγαίναμε τώρα αν ταξιδεύαμε, λοιπόν; 

 

- Θα πηγαίναμε στο Μανχάταν! Θα περπατούσαμε όλη μέρα με ψηλοτάκουνα και θα κοιτούσαμε βιτρίνες.

 

Βρέχει. Όχι τότε, που μιλούσαμε στο ηλιόλουστο μπαλκόνι του Coco-Mat BC. Τώρα, που δίνω ηλεκτρονικές γραπτές λέξεις στον διάλογό μας. Κοιτάζω από το παράθυρο τα κακόγουστα χριστουγεννιάτικα φωτάκια του δρόμου και σκέφτομαι πως ούτε να στολίσεις τον δήμο για τα Χριστούγεννα δεν μπορείς, αν δεν είσαι καλλιτέχνης. 

 

Στο θέμα μας, όμως. Σίγουρα θα αποτύχω, αν προσπαθήσω να εξηγήσω με λόγια τον αέρα που αποπνέει η Γεωργία, ακόμη και σε έναν απλό διάλογο, γι’ αυτό θα χρησιμοποιήσω παραδείγματα. Όταν προχωράει στον δρόμο, την κοιτούν όλοι. Όταν φοράει κάτι, θέλουν να το αγοράσουν όλοι. Και όταν σου δίνει σημασία, νιώθεις σημαντικός. Πιστεύει στην αληθινή αγάπη και βασίζει τη ζωή της σε ευχάριστα τυχαία γεγονότα. Εγώ, ο δήμος μου, το Υπουργείο Πολιτισμού και το Χόλιγουντ έχουμε τουλάχιστον ένα κοινό στοιχείο. Όλοι χρειαζόμαστε τη Γεωργία στη ζωή μας. 

​